ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! Βυζαντινά Κάλαντα Πρωτοχρονιάς (Byzantine Carols for the New Year's Day)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ 2013!

Και μια μαντινάδα του Νεκτάριου Ζωάκη:

  

Άγιε Βασίλη φέρε μας
χαρές το '13
και γω θα ρθω γονατιστός
μέχρι την Καισαρεία

Πηγή:
http://www.youtube.com/watch?v=SERzMcchUMM&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/user/gerasimosbereketis#p/c/19ED1BB869197E3C/4/SERzMcchUMM
http://boustasia.blogspot.com/2010/12/blog-post.htm

Γιῶργος-Ἴκαρος Μπαμπασάκης, Ἡ Λεγεώνα τῶν Φίλων

κς'

Φιλία εἶναι ἡ Ἀντιπαλότητα μὲ τὴν 

Ἀγωνία

Γιῶργος-Ἴκαρος Μπαμπασάκης, Ἡ Λεγεώνα τῶν Φίλων, ἐκδόσεις Περισπωμένη, Ἀθήνα 2012, σελ.34.

***

Δείτε και:

Δελτίο τύπου του εκδότη

Stan Lee

Stan Lee

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

[εικόνα από εδώ]

Ευχόμαστε σε όλους και σε όλες

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

με υγεία, αγάπη και υπομονή

στις κοινές για τους περισσότερους δυσκολίες

It's Christmas time

http://www.youtube.com/watch?v=J-8VCL4uSUc

Music video by Train performing Shake Up Christmas. (C) 2010 Sony Music Entertainment

Train - Shake Up Christmas 

Ho, ho, ho
Shake up the happiness
Wake up the happiness
Shake up the happiness
It's Christmas time

There's a story that I was told
And I wanna tell the world
Before I get too old
And don't remember it
So let's December it
And reassemble it oh yeah

Once upon a time in a town like this
A little girl made a great big wish
To fill the world full of happiness
And be on Santa's magic list

Chorus
Shake it up
Shake up the happiness
Wake it up
Wake up the happiness
Come on y'all
It's Christmas time

Ho, Ho, Ho
Ho, Ho, Ho
It's Christmas time

At the same time miles away
A little boy made a wish that day
That the world would be okay
If Santa Claus would hear him say
I got dreams and I got love
I got my feet on the ground
And family above
Can you send some happiness
With my best to the rest
Of the people of the East and the West and
Maybe every once in a while you
Give my grandma a reason to smile
Tis the season to smile
It's cold but we'll be freezing in style
And let me meet a girl one day that
Wants to spread some love this way
We can let our souls run free and
She can open some happiness with me

Chorus

I know you're out there
I hear your reindeer
I see the snow where
Your boots have been
I'm gonna show them
So they will know then
Their love will grow when
They believe again

Chorus

It's Christmas time
Chorus

 

lyrics from here

 

Πέτρος Θεοδωρίδης,Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012, ISBN: 978-960-9708-00-5.

Οκτώ χρόνια μετά τη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου με τίτλο “Οι Μεταμορφώσεις της ταυτότητας”  ο Πέτρος Θεοδωρίδης επανέρχεται  με μια σειρά έντεκα στοχαστικών δοκιμίων υπό το γενικό τίτλο “Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη-Εαυτός-Έθνος”. Τα δοκίμια αρχικά φιλοξενήθηκαν στην επιθεώρηση πολιτισμού ΕΝΕΚΕΝ και τώρα κυκλοφορούν σε μια καλαίσθητη έκδοση με φιλολογική επιμέλεια του Κ. Δρουγαλά από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ.

Η γραφή του Θεοδωρίδη ξαφνιάζει ευχάριστα τον αναγνώστη. Ψύχραιμη,  ευαίσθητη, αισθαντική, ώριμη, πολυπρισματική και λίαν απολαυστική ενίοτε, αλλά χωρίς υπερβολές και περιττές φιοριτούρες,  δεν στοχεύει στην κανονιστική επιβολή a priori αποφάνσεων και “θεσφάτων” αλλά αντιθέτως συμβάλλει εποικοδομητικά στον ευρύτερο διάλογο της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνικής θεωρίας γύρω από το βασικό τρίπτυχο της προβληματικής που τον απασχολεί στο παρόν βιβλίο (πάθη- εαυτός -έθνος).

Στο πρώτο, ομώνυμο με τον τίτλο του βιβλίου, δοκίμιο (σελ. 13-33) ο συγγραφέας διαπραγματεύεται το πάντοτε ανοικτό θέμα της ταυτότητας στο σύγχρονο μετανεωτερικό περιβάλλον. Η αφήγηση πλαισιώνεται με την προβολή της σκέψης σημαντικών στοχαστών (Ζίζεκ, Αγκάμπεν, Μπάουμαν, Μπεκ, Άντερσον κ.π.α.). Ο συγγραφέας συνδέει την προβληματική για την διυποκειμενικότητα με το ζήτημα του χρόνου αναφερόμενος καταλυτικά στη λατρεία του εφήμερου στις σύγχρονες κοινωνίες (σελ.18). Από την άλλη πλευρά αναφερόμενος στη διττή διάσταση της νεωτερικότητας επισημαίνει, ακολουθώντας τη σκέψη του Μπεκ, ότι “η νεωτερικότητα υφίσταται σήμερα και ως Ιανός, με διπλό πρόσωπο. Το άλλο πρόσωπο της νεωτερικότητας, προϊον της ίδιας της σημερινής έσχατης διεύρυνσης των αρχών της, οδηγεί στην αυτουπονόμευση της” (σελ. 17). Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να αναφερθεί στη ρευστότητα των καιρών μας υποστηρίζοντας πως “ζούμε σήμερα σε μια εποχή εναλλαγής ρόλων και αξιακού σχετικισμού. Την εποχή μας χαρακτηρίζει η γρήγορη αλλαγή και εναλλαγή των ρόλων σε συνθήκες σχεδόν εξάτμισης, εξαΰλωσης” (σελ.22). Και λίγο παρακάτω: “Ό,τι χαρακτηρίζει τη σύγχρονη εποχή είναι η αδυνατότητα να παραμείνεις στη θέση σου” (σελ.27). Με αυτά τα δεδομένα επιτείνεται η σύγχυση και η απορρύθμιση του σύγχρονου υποκειμένου, που γίνεται όλο και περισσότερο “εικονικό” (κατά τον Ρίφκιν): “Η σύγχρονη ταυτότητα αφορά στον πρωτεϊκό άνθρωπο της νέας εποχής, ο οποίος όλο και περισσότερο ζει σε προσομοιωμένα περιβάλλοντα και αναπτύσσει πολλαπλούς χαρακτήρες-ρόλους, που πορεύεται χωρίς Εγώ και εαυτό αλλά με θρύμματα μιας βραχύβιας αυνείδησης που χρησιμοποιούνται για την εκάστοτε επικοινωνία του με τους εικονικούς του κόσμους” (σελ.25). Η απορρύθμιση αυτή συνδέεται κατά το συγγραφέα με την “τυραννία της ταχύτητας” (σελ. 22-28), που τελικά εκβάλλει στην ακινησία, το φόβο και την Αγωνία (σελ.28-29). Και είναι εν τέλει  αυτή η Αγωνία που “εκκρίνει την απάντηση της αγάπης” (σελ.32-33).

Στο δεύτερο δοκίμιο με τίτλο “Η επινόηση του έρωτα” (σελ.34-54) ο συγγραφέας καταφεύγει στην ψυχανάλυση,την ιστορία, τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο προκειμένου να διαπραγματευθεί τα του έρωτα, της σεξουαλικότητας, της οικειότητας, της μοναξιάς και του ναρκισσισμού.

Στο τρίτο δοκίμιο “Έρωτας θνητός, απωθημένος θάνατος” (σελ. 55-70) ο συγγραφέας διαπραγματεύεται το τρίπτυχο: έρωτας-θάνατος-απώλεια. Αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ο έρωτας τείνει πρός το θάνατο και ενέχει μέσα του την αγωνία, δηλαδή μια πρόγευση θανάτου” (σελ.61). Αξίζει νομίζω στο σημείο αυτό να θυμηθούμε την εξαιρετική μαντινάδα του Μήτσου Σταυρακάκη:

Ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δυό με τρόπο ξαφνικό και ύπουλο χτυπούνε

Ο συγγραφέας επικαλείται τον Ζ. Μπάουμαν προκειμένου να αναπτύξει τα περί απώθησης του έρωτα και του θανάτου στις μέρες μας (σελ.62). Ακολούθως επικαλείται τη λογοτεχνία , την ποίηση και τη φιλοσοφία για να καταλήξει πως “όταν απωθούμε τον θάνατο, απωθούμε τον έρωτα. Και μαζί του τη ζωή. Και τότε οδηγούμαστε στην πλήξη, δηλαδή μια ελαφρά πρόγευση θανάτου(…)” (σελ.69).

Στο τέταρτο δοκίμιο με τίτλο  “Δειγματολόγιο συναισθημάτων” (σελ. 71- 90) αποτυπώνεται η εργώδης ενασχόληση του συγγραφέα με τα συναισθήματα. Ο συγγραφέας διακρίνει τα συναισθήματα από τις διαθέσεις (σελ. 72-73) και με μαστοριά περιγράφει την οργή (σελ. 73-75), τη ζήλια (σελ.75-78), το φθόνο (σελ.78-80), τη μνησικακία (σελ. 80-81), τη ντροπή και την υπερηφάνεια (σελ. 81-84, πρβλ. και το πέμπτο δοκίμιο “Η ντροπή”, σελ. 91-112), την αγωνία (σελ. 84-86), τη μελαγχολία (σελ.86-88), την πλήξη, την ανία, τη βαρεμάρα (σελ. 88-90).

Μια αναλυτική παρουσίαση όλων των δοκιμίων θα απαιτούσε πάρα πολύ χώρο δεδομένου ότι η προβληματική του συγγραφέα είναι πολυδιάστατη. Κλείνουμε με τους τίτλους των άλλων δοκιμίων του βιβλίου:

Έκτο δοκίμιο: Ο αυθεντικός εαυτός (σελ. 113-132)

Έβδομο δοκίμιο: Ταυτότητες και ξένοι (σελ. 133-154)

Όγδοο δοκίμιο: Οι Βαλκανικοί εθνικισμοί τον 19ο αιώνα (σελ. 155-180)

Ένατο δοκίμιο: Η αισθητική ουτοπία του έθνους (σελ. 181-203)

Δέκατο δοκίμιο: Εθνική ταυτότητα και ρουτίνα (σελ. 204-213)

Ενδέκατο δοκίμιο: Δυσφορία στη δημοκρατία (σελ. 214-230).

Η νέα σειρά δοκιμίων του Πέτρου Θεοδωρίδη, καρπός μακροχρόνιου μόχθου και συστηματικής ενασχόλησης αξίζει την προσοχή του φιλέρευνου αναγνώστη.

20-12-2012

Γ.Μ.Βαρδαβάς

πηγή

Ένα σχόλιο για τη δεύτερη ψηφοφορία μας

Τα αποτελέσματα της δεύτερης ψηφοφορίας μας "Πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου;" Στις 22/12/2012, όπως προέβλεψαν οι Μάγιας	4 (13%)
Στις 1/3/2013	3 (10%)
Στις 3/1/2013	1 (3%)
Άλλη ημερομηνία	2 (6%)
Κύριος οίδε	15 (50%)
Ποτέ	4 (13%)
Δεν ξέρω/δεν απαντώ	1 (3%)

Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα από τα ανωτέρω είναι πως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ!

http://www.youtube.com/watch?v=ReewMKgq5F4&noredirect=1

Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη

Η ιστορική πτήση των αδελφών Ράιτ

Philip K. Dick

Philip K. Dick

Είναι κάτι τραγούδια που δεν ξεχνιούνται VIII: Toto-I' ll be over you

 http://www.youtube.com/watch?v=aA6CghcObTE

Laura Branigan(1957-2004)

http://en.wikipedia.org/wiki/Laura_Branigan

Μια αδικοχαμένη αμερικανίδα τραγουδίστρια. 

http://www.youtube.com/watch?v=p8-pP4VboBk

http://en.wikipedia.org/wiki/Self_Control_%28song%29
Tο τραγούδι έχει διασκευασθεί από τους RAF:

Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Ada

H Αda Lovelace, κόρη του Λόρδου Βύρωνα, θεωρείται ο πρώτος στην ιστορία προγραμματιστής υπολογιστή.

Ada programming language

Γρηγόριος Ξενόπουλος

Γρηγόριος Ξενόπουλος

Τα Δεκεμβριανά

Μαρκ Τουαίην

Μαρκ Τουαίην

Αποφθέγματα

Pong

Pong

Browser Pong

Ο Πέτρος Π. Θεοδωρίδης για τη λατρεία του εφήμερου στις σύγχρονες κοινωνίες

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012, ISBN: 978-960-9708-00-5.

Μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο πρώτο δοκίμιο του βιβλίου (πρώτη δημοσίευση στην επιθεώρηση πολιτισμού ΕΝΕΚΕΝ, τ.8-9, Φθινόπωρο 2007):

(…) Οι κοινωνίες όπου ζούμε βυθίζονται όλο και περισσότερο στη λατρεία του εφήμερου, μέσα από αλλαγές που αφορούν στην ίδια τη φύση της σύγχρονης οικονομίας, της πολιτικής, της διάκρισης του δημοσίου από τον ιδιωτικό χώρο και κυρίως την αίσθηση ταυτότητας και του εαυτού. Η λατρεία του εφήμερου διαλύει τη σύγχρονη (μετα)νεωτερική κοινωνία. (…)

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης: Πάθη, εαυτός, έθνος, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2012,σελ.18.

πηγή

Η Ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου

Η Ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου

Φρέντι Μέρκιουρι

Φρέντι Μέρκιουρι

Areopagitica

Areopagitica: A speech of Mr. John Milton for the Liberty of Unlicensed Printing to the Parliament of England is a 1644 prose polemical tract by English author John Milton against censorship.


Areopagitica in Project Gutenberg

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία

Εξέγερση του Πολυτεχνείου

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

Νίκος Μπελογιάννης

Metropolis

Metropolis

Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού

Πίνακας: Peter Seminck

 

 

 

Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού

 

 

Ως χριστιανοί, μέσα στις ιδιαίτερα κρίσιμες ώρες που περνά η πατρίδα μας, μέσα στα ποικίλα δύσκολα ζητούμενα της συλλογικής μας ύπαρξης, δεν μένουμε διόλου αδιάφοροι από την επικίνδυνη άνοδο του εθνοφυλετισμού, του νεοναζισμού και του νεοφασισμού. Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης και της αδελφοσύνης μεταξύ των ανθρώπων. Η χριστιανική ταυτότητα θα έπρεπε να εξηγεί επαρκώς τις θεμελιώδεις προτεραιότητες της καθημερινότητας, του κοινού βίου και της πολιτείας μας.

Η διαδικτυακή ομάδα Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού (http://www.facebook.com/groups/christianantirafana/) ξεκίνησε μετά την πρωτοβουλία του κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας, το οποίο απέστειλε επίσημο Αίτημα προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ελλάδος Πνευματικής Καταδίκης του Εθνοφυλετισμού, του Νεοναζισμού και του Νεοφασισμού (11 Σεπτεμβρίου 2012).

Μέσα στις γενικότερες συνθήκες κρίσης που ζει η κοινωνία μας, δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι ή αδρανείς, όταν κάποιοι συστηματικά προωθούν αντιδημοκρατικές ιδέες, ανελεύθερα και αυταρχικά πρότυπα, ενώ παράλληλα επιχειρούν να διαστρεβλώνουν τη χριστιανική πίστη μας και την ορθόδοξη παράδοσή μας, παρουσιάζοντάς τες ως μια εθνοκεντρική ιδεολογία. Η συστηματική καλλιέργεια και προώθηση του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, η εξαπάτηση με υποσχέσεις ευτυχίας σε βάρος του άλλου, η στρέβλωση και χειραγώγηση ενός αγνού πατριωτικού αισθήματος, συνιστούν σαφή παραπλάνηση, πολιτική και ιδεολογική εκμετάλλευση του ορθόδοξου πλήρωματος και κυρίως απλών, καλόπιστων ανθρώπων. Επίσης, απόψεις που δόλια και προγραμματικά τείνουν να εξισώνουν τη φασιστική ακροδεξιά με οποιαδήποτε άλλη πολιτική κατεύθυνση, στη βάση του ακτιβισμού ή οτιδήποτε άλλο, τις θεωρούμε επικίνδυνες.

Είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε σθεναρά στη χυδαία πολιτική εκμετάλλευση της πίστης μας. Η εμπειρία αυτή και στο παρελθόν έχει αφήσει βαθιές πληγές στο σώμα της Εκκλησίας.

Η Χρυσή Αυγή είναι οργάνωση νεοναζιστική και, ως εκ τούτου, με ιδεολογία όχι μόνο βαθύτατα αντιχριστιανική, αλλά στον αντίποδα της χριστιανικής διδασκαλίας. Επιπλέον, για μας η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση, παρωδία πολιτικού κόμματος και θρησκευτική αίρεση. Κατά συνέπεια, στελέχη της ΧΑ δεν έχουν καμία θέση σε γραφεία Μητροπόλεων και εκκλησιαστικούς φορείς, ούτε μπορούν να εκπροσωπούν την Εκκλησία ή να εμφανίζονται ως προστάτες και αρωγοί της. Καλούμε τα μέλη της Εκκλησίας, του σώματος του Χριστού, να περιφρουρήσουμε ανόθευτο το ευαγγελικό μήνυμα. Στην κατεύθυνση αυτή, δεν θα ολιγωρήσουμε μπροστά σε τίποτα.

Όσο μιλάμε, άνθρωποι γύρω μας πετσοκόβονται. Σ’ αυτή την κατάσταση δεν θα μείνουμε άλλο απαθείς, ούτε πρόκειται ποτέ να τη συνηθίσουμε. Τα αβγά του φιδιού θα μείνουν στις τρύπες τους και δεν θα απλωθούν στην κοινωνία μας.

http://icthis.net/modules/smartsection/item.php?itemid=3366

Η Νύχτα των Κρυστάλλων

Η Νύχτα των Κρυστάλλων

Tο ολοκαύτωμα του Aρκαδίου

Tο ολοκαύτωμα του Aρκαδίου

Luigi Zoja, Περί εγγύτητας

Η εγγύτητα είναι φυσικό φράγμα που προφυλάσσει το αίσθημα: Τόσο ισχυρό που σπάει τα μεταλλικά όπλα της ιδεολογίας, που την προδίδει για να μη χαθεί η τελευταία ζεστασιά.

Luigi Zoja, Ο θάνατος του πλησίον, εκδ. Ίταμος, Αθήνα 2011, σελ. 97.

Remember, Remember the 5th of November

Συνωμοσία της Πυρίτιδας


V for Vendetta
 

Οδυσσέας Ελύτης

Οδυσσέας Ελύτης

Ε.Χ.Γονατάς, Στη γέφυρα

Ε.Χ.Γονατάς, Το βάραθρο, τρίτη έκδοση, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2006

ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Εἶμαι ξαπλωμένος μπρούμητα στὴ μικρὴ γέφυρα.

Κάτω ἀπ’ τὸ γυάλινο δάπεδο μιὰ τεράστια γαλάζια μολόχα φέγγει στὸ ἄσπρο χωράφι. Ἀρνιὰ σκύβουν στὶς ρίζες της καὶ γλείφουν τὸ χιόνι ποὺ τὶς σκεπάζει.

Ὁ ἀγροφύλακας μὲ σκοῦφο στὸ κεφάλι καὶ χοντροπάπουτσα περνάει μπροστά μου, μουρμουρίζοντας ἀδιάκοπα τὴν ἴδια φράση σὰν προσευχή : " Ἡ πυτιρίδα τῶν δέντρων εἶναι τὰ πουλιά".

Ἐ.Χ.Γονατᾶς, Το βάραθρο, τρίτη έκδοση, εκδόσεις Στιγμή Αθήνα 2006, σελ. 21.

[πηγή]

Κώστας Καρυωτάκης

Κώστας Καρυωτάκης

OXI

28 Οκτωβρίου 1940

 

Ξύλινα σπαθιά-Ρομπότ

http://www.youtube.com/watch?v=EJ9LZ-YtxNo 

ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ-ΡΟΜΠΟΤ
ΔΙΣΚΟΣ: ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ (VIRGIN,1997)

Αυτός ο τύπος μας κοιτάει σα κάμερα
πίσω απ' τα μάτια του βλέπω καλώδια
θα 'βαζα στοίχημα παίρνει προγράμματα
μας βλέπει digital σε ολογράμματα

Κάρτα η μνήμη ακούει στέρεο
ρυθμίζει τις εντάσεις στ' ασημένιο περιδέραιο
στο στήθος είναι η καρδιά του πέτρα
καλώδια χιλιάδες μέτρα

Επιχειρήσεις, επιχειρήσεις,
πουλά κλεμμένα όνειρα, αγοράζει αναμνήσεις
ότι βλέπει την αλήθεια στον τελευταίο πάπυρο
να καίγεται σε μια οθόνη ως το άπειρο

Μίστερ, τι με κοιτάς
πρόσεξε του λέω τώρα ποιο κουμπί πατάς
είμαι αλεξίσφαιρος, είμια αλεξίσφαιρος
είμαι αλεξίσφαιρος, εεεεεεεε...

Βλάκα, σ' αποσυνδέουνε για πλάκα
οι τύποι που σου αλλάξανε το αίμα με νερό
να νίπτουνε μ' αυτό τας χείρας των Πιλάτων
έμποροι πάντων ορατών και αοράτων

Τρύπες-Βραδυνή πλάνη

http://www.youtube.com/watch?v=QOlKTIn0JHc&feature=related

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη

Πηγή: stixoi.info

Θεσσαλονίκη
Ποίηση: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη Εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας



Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
 μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό 

Αρθούρος Ρεμπώ - Φθινοπώριασε

Αρθούρος Ρεμπώ

Ο Ελύτης τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1979

Πηγή: ΤV Χωρίς Σύνορα

Είναι κάτι τραγούδια που δεν ξεχνιούνται VIII: Pat Benatar - Love is a Battlefield

http://www.youtube.com/watch?v=D0EysM1iNMk

http://en.wikipedia.org/wiki/Love_Is_a_Battlefield

Όσκαρ Ουάιλντ

Όσκαρ Ουάιλντ

Τσε Γκεβάρα

 

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

 

 

 

 

 

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Έργα (PlanetPDF download)

Ο χρυσός σκαραβαίος

Είναι κάτι τραγούδια που δεν ξεχνιούνται VII: Diana Ross - Lovin' Livin' and Givin'

http://www.youtube.com/watch?v=hOgei80XNK4

Love In Sadness- Τι να πω

http://www.youtube.com/watch?v=ncCxnh6Xzzk

http://www.rock-elliniko.gr/Love_In_Sadness

Γιώργος Σεφέρης

Γιώργος Σεφέρης

Μάνος Λοΐζος

Μάνος Λοΐζος

Roland Barthes, Ἡ μοιραία ταυτότητα τοῦ ἐρωτευμένου...

Ἡ μοιραία ταυτότητα τοῦ ἐρωτευμένου δέν εἶναι ἄλλη ἀπ' αὐτήν: εἶμαι αὐτός πού περιμένει.

Roland Barthes, Ἀποσπάσματα τοῦ ἐρωτικοῦ λόγου, ἐκδόσεις Κέδρος, Ἀθήνα 1977, σελ. 55.

Τραγούδια του καλοκαιριού VI: Robert Miles - One & One (Original Version) ft. Maria Nayler

http://www.youtube.com/watch?v=hcqNRaQRUog 
http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Miles

Το πολλαπλό σου είδωλο

θε να 'ρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν' ανταμωθούμε

Δημήτρης Πικιώνης

Στις 28 Αυγούστου του 1968 πεθαίνει στην Αθήνα ο μεγάλος Έλληνας αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης.

ΚΛΙΚ: 

• Χρονολογικός πίνακας βιογραφίας Δ. Πικιώνη
•  Ο Έλλην δημιουργός Δ. Πικιώνης (Επτά Ημέρες, Καθημερινή, 16-10-1994)

Σεμπάστιαν

Πηγή

Στίχοι: Σάκης Μπουλάς Μουσική: Steve Harley Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Σαν ιδέα είναι τόσο απλή, το κερί καίγεται τόσο μόνο.  Με ξαναγεννάει άψυχο σε μέρος σκοτεινό και ύποπτο. Από την άλλη όμως, αυτές οι σκέψεις φαντάζουν τόσο φωτεινές. Έλα σ' αυτό το παράξενο μέρος, σου φυλάω μια θλίψη θανάτου. Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν, κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν, να η γραμμή, μπες στη σειρά, σε λίγο πεθαίνεις, όχι, όχι, ναι. Τα πρόστυχα μάτια σου πακετάρουν ψυχρά, τα χείλη σου δε βγάζουν ήχο. Κι όμως παρά το λούκι της φυλακής σε παίρνει για ένα γύρο. Μου τη βιδώνει η επιμονή σου  να υποφέρεις τόσο όσο ποτέ δε θα καταλάβεις. οδήγησέ με μακριά, έλα μέσα μου, δες το μυαλό μου τρελαίνεται. Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν, κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν, κάνε με δικό μου, αγάπησέ με με αγάπη τυφλή. όχι, όχι, ναι. Δε θά 'σαι μόνη σου πια τώρα μαζί σου κι εγώ χωρίς φόβο βυθίζομαι. Καθισμένη σ' ένα μπαρ αγαπούλα μου, μοιράζεσαι την αγάπη σου. Αγγελικό μου προσωπάκι, είσαι μια σκιά  κι η λάμψη είναι αόρατη. Κανένας δε σ' έκανε ν' αποφασίσεις αν θα παραμείνεις τυφλή. Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν, κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν. Κατάρα, κατάρα σ' αυτό το ταξίδι που φέρνει αγάπη. Όχι, όχι, ναι.

25η Αυγούστου: Μια αποφράδα μέρα του 1898 για το Ηράκλειο

Πηγή

25 Αυγούστου 1898 - Τα γεγονότα που οδήγησαν στη σφαγή του Ηρακλείου

25η Αυγούστου: Μια αποφράδα μέρα του 1898 για το Ηράκλειο

Του Γιώργου Παναγιωτάκη ιστορικού ερευνητή

Το Ηράκλειο στην πορεία της ιστορικής του διαδρομής, καθώς και ολόκληρη η Κρήτη, αντιμετώπισε εχθρικές επιβουλές και μακροχρόνιες κατακτήσεις. 

Τα ίχνη των κατακτητών που είναι εμφανή και στις μέρες μας, μας αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους και μας ξυπνούν μνήμες γεμάτες αίμα και δάκρυ. Μετά από μια εξαντλητική πολιορκία της πόλης που κράτησε 21 ολόκληρη χρόνια (1648-1669) ολόκληρα η Κρήτη, αλλά και όλος σχεδόν ο χερσαίος και νησιωτικός χώρος της Ελλάδας εντάχθηκαν στον κορμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι εξακριβωμένο ιστορικά, ότι οι πιο άγριοι Τούρκοι της Κρήτης κατοικούσαν στην πόλη του Ηρακλείου και αποτελούσαν πάντα μια αιμοσταγή και απειλητική μάζα. Τα γεγονότα του Ηρακλείου που εκτυλίχτηκαν τον Αύγουστο του 1898 και βύθισαν στο πένθος την πόλη, συντέλεσαν καθοριστικά στην αποδίωξη του τουρκικού στοιχείου από το νησί και στην κατ’επέκταση απελευθέρωση της Κρήτης.

Τα αιματηρά αυτά γεγονότα τα οποία επαναφέρουμε στη μνήμη μας με μορφή μνημοσύνου για τα μαρτυρικά θύματα της 25ης Αυγούστου εξελίχθηκαν κατά τον ακόλουθο συνοπτικό τρόπο:

Από τους ναυάρχους των Μ. Δυνάμεων είχε αποφασιστεί να παραδώσουν οι Τούρκοι τα φορολογικά Γραφεία στους υπαλλήλους του Εκτελεστικού. Στα Χανιά και το Ρέθυμνο με μικρή και ανάξια λόγου αντίδραση παραχώρησαν τα Γραφεία τους. Στο Ηράκλειο αντίθετα οι Τούρκοι πρόβαλαν άρνηση και σκληρή αντίσταση. Ενα τμήμα του αγγλικού στρατού δηλαδή με επικεφαλής τον Αγγλο συνταγματάρχη Reud, που αντικαθιστούσε τον Αγγλο διοικητή Chermside γιατί απουσίαζε με άδεια εκτός Κρήτης, είχε αναλάβει την αντικατάσταση αλλά οι Τούρκοι τους εμπόδισαν. Πέταξαν μάλιστα στη θάλασσα όλα τα καινούρια έντυπα, που θα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των νέων Γραφείων.

Οι σκηνές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται. Ο αφηνιασμένος τακτικός στρατός και ο άτακτος τουρκικός όχλος ξεχύθηκαν στους δρόμους, αρχίζοντας μια απάνθρωπη και ανελέητη σφαγή.

Παιδιά, βρέφη, άνδρες και έγκυες γυναίκες θανατώνονται με τον πιο φρικτό τρόπο. Καίνε ακόμα και λεηλατούν ό,τι βρίσκεται στο πέρασμά τους. Μεταξύ των άλλων σκοτώνουν και 17 Αγγλους στρατιώτες κι ένα Αγγλο αξιωματικό. Καίνε το αγγλικό, το γερμανικό, το ισπανικό και το αμερικανικό προξενείο και σκοτώνουν τον υποπρόξενο της Αγγλίας Λυσίμαχο Καλοκαιρινό. Οσα εμπορεύματα και τιμαλφή είχαν συγκεντρωθεί στα προξενείά για μεγαλύτερη ασφάλεια, κάηκαν ή αποτέλεσαν αντικείμενο διαρπαγής από το μαινόμενο τουρκικό όχλο. Το παλιό Βεζίρ Τσαρσί, δηλαδή η σημερινή οδός 25ης Αυγούστου, η ονομασία της οποίας υποδηλώνει την ημέρα που διαπράχθηκαν οι σφαγές, έγινε μεταξύ των άλλων παρανάλωμα του πυρός. Το απόγευμα ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο άρχισε να κανονιοβολεί τουρκικές συνοικίες στο Ηράκλειο, αναχαιτίζοντας κάπως τη μανία του τουρκικού όχλου. Μόνο με την κάθοδο του Τούρκου στρατιωτικού διοικητή της πόλης του Ηρακλείου Εντέμ Πασά στο λιμάνι, περιορίστηκαν οι πυροβολισμοί και οι βιαιοπραγίες. Την επόμενη μέρα άλλα εφτά αγγλικά πολεμικά πλοία αγκυροβόλησαν έξω από το λιμάνι του Ηρακλείου. Αγγλικά αγήματα αποβιβάστηκαν και συνέλαβαν τους πρωταίτιους των γεγονότων. Στρατοδικείο με Αγγλους αξιωματικούς και με συνοπτική διαδικασία καταδίκασε σε θάνατο 18 Tουρκοκρητικούς. Οι υπόλοιποι από τους 83 που είχαν συλληφθεί καταδικάστηκαν σε φυλακίσεις ή απελάθηκαν. Τρεις απ’αυτούς καταδικάστηκαν λίγο αργότερα σε θάνατο με απαγχονισμό, για αντιστάθμισμα προφανώς του ολοκαυτώματος των Χριστιανών.Τα πτώματα των Τούρκων παρέμεναν στις αγχόνες και σε κοινή θέα για τρία μερόνυχτα. Τα πάντα μαρτυρούσαν ότι η αποτρόπαιη αυτή εξέγερση ήταν προσχεδιασμένη.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έγινε γνωστός. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να μειώσουν τον αριθμό τους, αφού φρόντισαν να περισυλλέξουν και να τοποθετήσουν αυτά σε ομαδικούς τάφους, που άνοιγαν σε απόμερα και αφανή μέρη. Η Εκτελεστική Επιτροπή με ανακοίνωσή της προς το χριστιανικό λαό της Κρήτης, στις 30 Αυγούστου 1898, γράφει: “Εγνωστοποιήσαμεν δια δυο προηγουμένων εγκυκλίων εις τον λαόν ό,τι ήτο τότε γνωστόν δια τα συμβάντα του Ηρακλείου. Δυστυχώς αι έκτοτε ειδήσεις παριστώσιν ακόμη μεγαλυτέραν την καταστροφήν. Από τας 1000-1200 χριστιανικάς ψυχάς, όπου ευρίσκοντο εντός της πόλεως, μόνον 358 ως φαίνεται εσώθησαν. Οι λοιποί εύρον θάνατον μαρτυρικόν. Ολη η κινητή περιουσία των χριστιανών διηρπάγη και μέγας αριθμός οικιών και καταστημάτων παρεδόθησαν εις τας φλόγας. Την στιγμήν αυτήν ουδέ εις χριστιανός ευρίσκεται εις το Ηράκλειον. Μόνο 300 περίπου Ευρωπαίοι στρατιώται κρατούν μιαν γωνίαν του φρουρίου. Η πόλις είναι παραδεδομένη εις την διάθεσιν του όχλου και των Τούρκων στρατιωτών, από τους οποίους πολλοί καθώς εβεβαιώθην επυροβόλουν και κατά των Αγγλων, απεγύμνωναν τα θύματα και ελάμβανον μέρος εις την διαρπαγήν…”.

Περιγράφοντας μια από τις συνηθισμένες σφαγές του Ηρακλείου ο Ν. Καζαντζάκης μας λέει:

“...Το Μεγάλο Κάστρο είχε τέσσερις καστρόπορτες. Kάθε ηλιοβασίλεμα οι Τούρκοι τις κλείδωναν και κανένας δεν μπορούσε πια, όλη τη νύχτα, μήτε να μπει μήτε να βγεί οι λιγοστοί χριστιανοί που ήταν μέσα, έπεφταν έτσι στη φάκα· σαν έβγαινε πάλι ο ήλιος, άνοιγαν. Μπορούσαν λοιπόν οι Τούρκοι τη νύχτα, όσο ήταν διπλοκλειδωμένες οι καστρόπορτες, να κάμουν σφαγή γιατί μέσα στην πολιτεία οι Τούρκοι ήταν πιο πολλοί, κι είχαν και το τούρκικο ασκέρι.

Τότε, ύστερα από λίγες μέρες, ήταν που έζησα την πρώτη σφαγή…

Καθόμασταν διπλομανταλωμένοι μέσα στο σπίτι, ο ένας κολλημένος με τον άλλο, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ. Γροικούσαμε να περνούν απόξω από την πόρτα μας ξεφρενιασμένοι οι Τούρκοι, να βλαστημούν, να φοβερίζουν, να σπάζουν τις πόρτες και να σφάζουν τους χριστιανούς. Ακούγαμε τις φωνές και το ρόχο των λαβωμένων, τα σκυλιά που γαύγιζαν και μια βουή στον αέρα, σα να γίνουνταν σεισμός. Ο κύρης, πίσω από την πόρτα, με γεμάτο το ντουφέκι, περίμενε, κρατούσε, θυμούμαι, μια μακρουλή πέτρα, “ακόνι” το’λεγε κι ακόνιζε ένα μακρύ μαυρομάνικο μαχαίρι. Περιμέναμε. Μας είχε πει: “Αν σπάσουν την πόρτα οι Τούρκοι και μπούνε μέσα, θα σας σφάξω πρώτα, να μην πέσετε στα χέρια τους”. Κι ήμασταν σύμφωνοι όλοι, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ, και περιμέναμε…

Ετσι πέρασε η νύχτα, ξημέρωσε, έπεσε η βουή, ο θάνατος αλάργαρε. Ανοίξαμε με προσοχή την πόρτα, προβάλαμε έξω το κεφάλι, μερικές γειτόνισσες είχαν κρυφανοίξει δειλά το παράθυρο, κι ερευνούσαν το δρόμο…

- Μάνα, ρώτησα, έφυγε η σφαγή;

Η μάνα τρόμαξε.

- Σώπα, μου αποκρίθηκε, σώπα παιδί μου, μη μελετάς τ’όνομά της! Μπορεί να σε ακούσει και να ξαναγυρίσει.

Εγραψα τη λέξη “σφαγή”, και σηκώθηκε η τρίχα μου, γιατί η λέξη αυτή, τότε που ήμουν παιδί, δεν ήταν πέντε γράμματα της αλφαβήτας, κολλημένα το ένα πλάι στο άλλο, ήταν βουή μεγάλη, και πόδια που κλωτσούσαν τις πόρτες, και πρόσωπα φριχτά, που κρατούσαν ανάμεσα στα δόντια τους ένα μαχαίρι, κι ολούθε στη γειτονιά γυναίκες που σκλήριζαν κι άντρες που πίσω από τις πόρτες, γονατιστοί, γέμιζαν το ντουφέκι. Και μερικές άλλες λέξεις, για μας που ζούσαμε παιδιά την εποχή εκείνη στην Κρήτη, στάζουν αίμα πολύ, και δάκρυο, κι απάνω τους είναι σταυρωμένος αλάκερος λαός, οι λέξες: ελευτερία, Αι Μηνάς, Χριστός, επανάσταση…”.

Η μεγάλη ανθρωποθυσία του Ηρακλείου δεν άφησε ασυγκίνητη την κοινή γνώμη, καθώς και τον Tύπο των Αθηνών. Η εφημερίδα “Εστία” έκανε έκκληση στον αθηναϊκό λαό να βοηθήσει με τον τρόπο του τους πρόσφυγες του Ηρακλείου και να ανακουφίσει στο μέτρο του δυνατού τον ανθρώπινο πόνο.

Στο φύλλο της 31/8/1898 γράφει σχετικά:

“Η επίκλησις της “Εστίας” υπέρ του πένθους των ατυχων προσφύγων του Ηρακλείου, ευρίσκει καθ’ημέραν και πλειοτέραν ηχώ εις τας ψυχάς των ευαισθήτων και των φιλανθρώπων.

Σήμερον άλλη διακεκριμένη δέσποινα της πόλεώς μας, η κα Ελμίνα Νάζου, προσελθούσα εις τα γραφεία μας προσέφερε ύφασμα πένθιμον, δια τας χήρας και τα ορφανά, εζήτησε δε και πληροφορίας περί άλλων αναγκών των προσφύγων. 

Μετά από τα αποτρόπαια αυτά γεγονότα ήρθε επιτέλους η ώρα των Μ. Δυνάμεων και ειδικότερα της κραταίας Αγγλίας. Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, οι πρεσβευτές των Μ. Δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη επέδωσαν τελεσίγραφο στην Πύλη για την ανάκληση του τουρκικού στρατού από την Κρήτη. Η τελεσιγραφική αυτή διακοίνωση όριζε ότι η εκκένωση έπρεπε να γίνει μέσα σε 15 ημέρες και συγκεκριμένα από τις 8 μέχρι τις 23 Οκτωβρίου.

Η απαίτηση της Τουρκίας να παραμείνει τουρκική φρουρά στην Κρήτη δεν έγινε δεκτή και στις παραπάνω ημερομηνίες τα τουρκικά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί. Οι οπλοφόροι παρέδωσαν τα όπλα τους τα οποία μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Εκλεισε έτσι μια μαρτυρική περίοδος 253 ετών, που ο κρητικός λαός την σημειώνει ως μια από τις χειρότερες και σκοτεινότερες περιόδους της Iστορίας του.

Με την αναχώρηση του τουρκικού στρατού εγκατέλειψαν την Κρήτη και εκπατρίστηκαν 48.000 μουσουλμάνοι. Παρέμειναν επίσης και 33.000. Η αποχώρηση και των άλλων έγινε σταδιακά μέχρι το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών που έφυγαν οι υπόλοιποι 19.181.

Ετσι λοιπόν με τις σφαγές του Ηρακλείου παίζεται η τελευταία πράξη του κρητικού δράματος και γράφεται ο δραματικός επίλογος μιας μακρόχρονης και απάνθρωπης δουλείας.

Ο ανταποκριτής γερμανικής εφημερίδας Μαx θα δημοσιεύσει σχετικό για την Κρήτη σχόλιο με το ακόλουθο περιεχόμενο:”Η εκ Κρήτης απέλευσις των Τούρκων στρατιωτών καί υπαλλήλων είναι πλέον τετελεσμένον γεγονός και τη 23η Οκτωβρίου (4 Νοεμβρίου ε. έτους), κατελύθη πράγματι το επί της νήσου κράτος της ημισελήνου. Επι των Χανίων εκυμάτισεν η τουρκική σημαία από τας 20 Αυγούστου 1645, ήτοι εν όλω 253 ετη, επί του Ηρακλείου 229 έτη, επί του βράχου της Γραμβούσης 195 και επί του πύργου της Σπιναλόγκας και της Σούδας 171.

Οι εξι πελέκεις οι σωζόμενοι επί των τειχών του Ηρακλείου, εις ανάμνησιν της εφόδου της 27ης Σεπτεμβρίου 1669, κατερρίφθησαν, εξηφανίσθησαν τα εμβλήματα του κυριάρχου και οι μαρμάρινοι λέοντες οι επισκοπούντες από των χρόνων των Βενετών τας υπό τους πόθους των μεταβολάς, δεν βλέπουσι πλέον ενόπλους τους μουσουλμάνους, τους νικήσαντας ποτέ την υπερήφανον δημοκρατίαν”.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, κορυφαίος εκπρόσωπος του γαλλικού πνεύματος της εποχής, ασχολήθηκε με το Κρητικό Ζήτημα γράφοντας σχετικά: “Τίνος ένεκεν εξανέστη η Κρήτη; Διότι ο μεν Θεός έπλασεν αυτήν τον κάλλιστον τόπον της οικουμένης, οι δε Τούρκοι τον ανέδειξαν τον αθλιέστερον. Διότι έχει προϊόντα, αλλ’ουδέν εμπόριον πόλεις, αλλ’ ουδεμίαν οδόν λιμένας, αλλ’ ουδένα ασφαλή όρμον ποταμούς, αλλ’ ουδεμίαν γέφυραν παίδας, αλλ’ ουδεμίαν σχολήν, ήλιον, αλλ’ ουδέν φως. Οι Τούρκοι φέρουσι την νύκτα… Εξανέστη, διότι η Κρήτη είναι Ελλάς και ουχί Τουρκία επειδή ο ξένος καθίσταται αφόρητος, επειδή ο καταθλίβων ων ομοφυλος τω καταθλιβομένω αποβαίνει μισητός, μη ομόφυλος δε ων, φρικαλέος, επειδή δεσπότης βαρβαροφωνών εν τη πατρίδι του Μίνωος και Ετεάρχου είναι αδύνατος”.

Αλλά κι ένας άλλος στοχαστής του πνεύματος, ο Νίκος Καζαντζάκης, πολύ εύστοχα θα περικλείσει σε λίγες γραμμές τον μεγαλειώδη αγώνα των Κρητικών όταν γράφει: “…Είναι λαοί κι ανθρώποι που φωνάζουν το Θεό με προσευχή και με κλάματα ή με την εγκαρτέρηση και τη φρόνιμη απαντοχή ή με βλαστήμιες· οι Κρητικοί με το τουφέκι. Στέκουνται απόξω από την πόρτα του Θεού και βροντούν το τουφέκι ν’ακούσει. “Ανταρσία!” ουρλιάζει ο Σουλτάνος που ακούει πρώτος την τουφεκιά και ξαποστέλνει φρενιασμένους πασάδες, νιζάμηδες και παλούκια.

“Αυθάδεια” φωνάζουν οι Φράγκοι κι αμολνούν τ’ατσαλένια θωρακωτά τους να ριχτούν απάνω στη μικρή βαρκούλα που χαροπαλεύει ανάμεσα στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. “Υπομονή, φρονιμάδα, μη με βάλετε στα αίματα!” παρακαλιέται η φτωχομάνα η Ελλάδα και τρέμει. “Ελευθερία ή Θάνατος αποκρίνονται οι Κρητικοί και βροντούν την πόρτα του Κυρίου…”.

Με την Αυτονομία της Κρήτης και την Αρμοστεία του Πρίγκιπα Γεωργίου σπούνε τα δεσμά της τουρκικής δουλείας και μόνο μια τουρκική σημαία από λευκοσίδερο έμεινε στο νησάκι της Σούδας, για να συμβολίζει δήθεν την τουρκική επικυριαρχία στην Κρήτη. Την τουρκική επικυριαρχία την εξέφραζε ακόμα και το 1/4 της νέας σημαίας της Κρητικής Πολιτείας, η οποία είχε ένα άσπρο σταυρό στη μέση που τη χώριζε σε τρία γαλάζια τετράγωνα κι ένα κόκκινο (επάνω αριστερά). Στη μέση του είχε ένα λευκό άστρο που συμβόλιζε το άστρο της Βηθλεέμ και όχι το αστέρι της τουρκικής ημισελήνου.

Ετσι έπειτα από σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες και με την ενεργοποίηση επιτέλους των Μ. Δυνάμεων ανοίγεται ο δρόμος της Αυτονομίας και της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.

Στις 9 Δεκεμβρίου 1898 και παρά τη διαμαρτυρία της Πύλης φτάνει στα Χανιά ως Υπατος Αρμοστής των Μ. Δυνάμεων ο Πρίγκιπας Γεώργιος, δευτερότοκος γιος του βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου Α’. Η Κρητική Πολιτεία αποτελεί πια πραγματικότητα. Ο Πρίγκιπας γίνεται δεκτός με απερίγραπτο ενθουσιασμό και ουρανομήκεις ζητωκραυγές. Σχηματίζεται η πρώτη κυβέρνηση, η οποία επιδίδεται με ζήλο και ενθουσιασμό στο έργο της περισυλλογής, της οργάνωσης και της συγκρότησης των πρώτων δημόσιων υπηρεσιών. Το επίμαχο θέμα της Ενωσης δημιουργεί διαφορετικές εκτιμήσεις μεταξύ του Πρίγκιπα και του Συμβούλου της Δικαιοσύνης Ελ. Βενιζέλου για να εξελιχθεί σε ανοικτή μεταξύ τους σύγκρουση. Η διαφωνία αυτή που δημιουργείται και από τον αρμοστειακό δεσποτισμό, οδήγησαν στο ξέσπασμα του κινήματος του Θερίσου (1905). Λίγο αργότερα στις 12 Σεπτεμ βρίου 1906 ο Πρίγκιπας Γεώργιος υποβάλλει την παραίτησή του και αναχωρεί από την Κρήτη.

Με υπόδειξη του βασιλιά Γεωργίου εκλέγεται νέος Αρμοστής Κρήτης ο μετριοπαθής πολιτικός Αλέξανδρος Ζαϊμης, που καταφθάνει τον ίδιο μήνα στην Κρήτη.

Την 1η Δεκεμβρίου 1913 γίνεται η επίσημη ανακήρυξη της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Εκπληρώνεται έτσι ένας διακαής εθνικός πόθος, που είχε πληρωθεί ακριβά με σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες, με δάκρυα, στερήσεις και ποταμούς αιμάτων”.