(...) 'Ολοι, άρρωστοι και γέροι (γιατί αυτές μόνο οι δυο κατηγορίες πια υπήρχαν), περίμεναν απ' τον εχθρό όλα τα καλά- τόση ήταν η απογοήτευση και η θολούρα απ' την απάτη, την μικρόνοια και την κρόνεια μανία που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε συνδυασμένες με μια νοσηρή προσήλωση σε σταματημένους μηχανισμούς της Ιστορίας. Γι' αυτό και ήταν βέβαιο πως την φορά αυτή θα ήταν πολύ διαρκέστερη η κατοχή απ' την αντίσταση που είχε αρχίσει πρό αμνημονεύτων χρόνων και είχε θρέψει θρύλους, παραμύθια, τραγούδια, έπη, μυθιστορήματα, χορούς, θεατρικές τριλογίες και τετραλογίες, επιθεωρήσεις, επιστημονικές μελέτες, ταινίες και όπερες, που υμνούσαν ήρωες και μεγάλες, αξεπέραστες νίκες. Τώρα όλ' αυτά τα ρουφούσε για πάντα μια μαύρη λάσπη(...)
Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2010 [α' έκδοση 1978], σελ.38-39.
