Στράτος Παγιουμτζής (Τεμπέλης)- Ο Ψαράς

http://www.youtube.com/watch?v=PHmMjI9QGY8
Στράτος Παγιουμτζής (Τεμπέλης)- Ο Ψαράς

Γιάννης Κούτρας, Αχ και να `ξερες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ- ΑΧ ΚΑΙ ΝΑ' ΞΕΡΕΣ

Στίχοι: Πάνος Κοκκινόπουλος
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης

Κλείνω τα μάτια μου κι όλα ξεκινάνε
σαν να κοιτώ από παράθυρο κλειστό
Θολές φιγούρες πίσω από το τζάμι
μνήμες κι αισθήσεις σ’ έναν ξέφρενο χωρό

Αχ και να `ξερες πόσο κοντα σου είμαι
Αχ και να γύριζες λιγάκι προς τα εδώ
και να με κοίταζες πάλι μες στα μάτια
Αχ και να `ξερες πόσο σ’ αγαπώ

Όσο κι αν φεύγεις μακριά και δε σε φτάνω
τόσο θα τρέχω από πίσω σαν σκιά
Σαν το ποτάμι που ποτέ δεν πάει πίσω
είναι παντού μα δε σε βλέπω πουθενά

Αχ και να `ξερες έχω πια αλλάξει
Αχ και να με έβλεπες πώς σε κοιτώ ξανά
σαν το σκυλί που ψάχνει ένα χάδι
Αχ και να `ξερες, δεν είμαι ο ίδιος πιά

Αχ και να `ξερες πόσο κοντα σου είμαι
Αχ και να γύριζες λιγάκι προς τα εδώ
και να με κοίταζες πάλι μες στα μάτια
Αχ και να `ξερες πόσο σ’ αγαπώ

πηγή στίχων: stixoi.info

Tetris

Τέτρις

Free Tetris

Η εμπειρία είναι αυτό που παίρνεις όταν ψάχνεις κάτι άλλο

Φεντερίκο Φελίνι

Ρητά

Οχτώμισι 

Στάθης Γκοτσίνας, Από χιόνι...Πολεμώντας στην Αλβανία (Ημερολόγιο καθημερινότητας του Ελληνοϊταλικού πολέμου)

16-12-1940

Συνεχίζεται το χιόνι. Τα πάντα κάτασπρα. Δεν διακρίνεις τίποτα. Σήμερα το πόδι βουλιάζει ώς το γόνατο. Η μικρή κοιλάδα, τα γύρω βουνά λευκά κατάλευκα, το λευκό δεσπόζει αδιάκοπα. Δεν έμεινε τίποτα ακάλυπτο. Οι χαμοκέλες, τα ρέματα, τα βαθουλώματα, οι κορυφές δεν διακρίνονται πια. Και το κρύο ξυρίζει, ξυρίζει πολύ. Παρατηρώ πως σήμερα το χιόνι είναι αλλοιώτικο. Πυκνό βέβαια, μα πολύ πολύ λεπτό που πολλές φορές αν καλοκυτάζης σου φαίνεται ότι γίνεται είδος ψεκάσματος, πυκνού ψεκάσματος από κάποια θεόρατη μηχανή που είναι στημένη ψηλά στον απροσδιόριστο ουρανό. Και πιάνοντας χάμου αυτή την ουσία νοιώθεις ένα σφιχτό σφιχτό πράμα που συμπιέζεται στα χέρια, είδος μαστιχιού και απομένει στα στερνά συνεχιστή μάζα. Αλλοιώτικο χιόνι σήμερα. Το τι γίνεται με το κρύο δεν λέγεται. Με το ξεμύτισμα δεν μένει αυτί, δεν μένει χέρι, πόδι. Στο κορμί είναι λιγώτερη η αίσθηση. Πρώτα γιατί η κυκλοφορία είναι κανονικώτερη και ύστερα γιατί το κορμί έχει καλυφθή κάπως βαρύτερα. Αχρηστεύονται ολότελα τα άκρα κι’ ένας πόνος τρυπητός αλλοιώτικος σε βασανίζει απελπιστικά. Ούτε γάντια, ούτε απανωτές κάλτσες ωφελούν, τίποτε. Στο δωμάτιο των αξ/κών γίνεται θρήνος. Εγώ παρατηρώ. Έχουν κουβαριαστή οι πάντες. Θέαμα φαιδρόν κάτι μουτσούνες αλλοιώτικες, αναμαλιασμένες μ’ έκφραση φόβου και μοιρολατρικής εγκαρτερήσεως. Τους χαζεύω ώρες καθώς δεν αποκοτούν να ξεχωθούν απ’ τις κουβέρτες και απ’ την στάχτη. Καμμιά φορά που το παίρνει ένα τσουχτερό απαίσιο βορειαδάκι και σου ρίχνει το χιόνι τιναχτό δυνατά πάνου στα μούτρα σου, στ’ αυτιά, στο κεφάλι, τότε είναι που το πράμμα γίνεται ολότελα ανυπόφορο. Στους δρόμους, που δεν φαίνονται παρά από τα πατήματα πεζών και υποζυγίων νάχες καιρό να βλέπεις και να παρατηρείς. Οι ουρές των ζώων έχουν γίνει σταλακτίτες. Όμοια και οι χαίτες. Τα παγωμένα νερά κρέμονται σαν κάτι μακρουλά μακρουλά γυαλιά που βλέπεις σε κάτι πολυελαίους εκκλησιών για διακόσμηση. Άσε οι στρατιώτες. Εκεί είναι το δράμα. Μ’ ό,τι βρίσκουν προσπαθούν να φυλάξουν τα ακάλυπτα συνήθως μέρη του σώματος. Αλλού κάλτσες για γάντια, αλλού πετσέτες άσπρες για καλύμματα των κεφαλιών, ό,τι βρεθή.– Χουχουλιασμένοι και σχεδόν άχρηστοι. Δεν είναι υπερβολή. Η αφή έχει καταργηθή ολότελα. Αν ξεφορτωθή ζώο, αδύνατο να φορτωθή. Τσιγάρο να βγάλης από τσέπη ούτε συζήτηση. Στον εφοδιασμό ένα κρητικάκι ανθ/γός, που γνωριστήκαμε, κλαίει την τύχη του. Με την προφορά του την κρητική μου λέει «Παν τα κοπέλια θα χαθούν. Ίντα καιρός που κάνει. Και που δεν είναι συνειθησμένα». Περίμενε κι’ αυτός την αγέλη σφαγίων. Η αγέλη σφαγίων, δηλαδή μπουλούκια πολλά πρόβατα, βόδια, βουβάλια που συνοδεύουν τη Μεραρχία όσο είναι δυνατόν για τις ανάγκες της. Είναι κι’ αυτός ιδιαίτερος σχηματισμός! Μας ακολουθούν απ’ τη Θεσσαλονίκη και προχωρώντας ενισχύεται από επιτάξεις επιτόπιες. Στην Αλβανία δεν υπάρχει είδος παρόμοιο. Σπάνια εδώ εκεί θα ιδής ζώο. Ιδίως άλογο ή γαϊδούρι εγώ δεν είδα ακόμη εδώ ψηλά προς τα βόρεια που προχωρούμε. Ίσως τα αφάνισαν και τα κρύβουν για ευνοήτους λόγους, ίσως έχουν κατέβει στα χειμαδιά.

Η διαταγή λέει στη 12 μ.μ. της 16ης τρέχοντος θα γίνη διανομή κρέατος. Είναι τρεις η ώρα και ούτε υποψία σφαγίων ακόμη. Καθυστέρησαν φαίνεται και φόβος μη δεν βγουν πέρα τα ζώα – 200 τόσα φορτωμένα μ’ αυτή την θεομηνία. Οι αξ/κοί εφοδιασμού αδημονούν, το κρητικάκι ολοφύρεται. Κάπου εκεί στο βουνό, στις γραμμές θα έχη κάνει καμμιά πρόχειρη παραγκούλα και θα υπάρχη φωτιά. Ενώ εδώ ύπαιθρο στ’ απλωμένο σάβανο του χιονιού και με το συνεχές πασπάλημα του νέου που πέφτει πιρπιριστά και αδιάκοπα. Άστα. Και σκεπάζει όλους κι’ όπου πέφτει και κολλάει παγώνει αμέσως και ξεμένει απάνω σου. Εκεί όμως! Πρέπει τα παιδιά να φαν κρέας.

Η α' έκδοση του βιβλίου

Στάθης Γκοτσίνας, Από χιόνι...Πολεμώντας στην Αλβανία, εκδ. ΑΣΚΙ/ΑΥΓΗ, Αθήνα 2014, σελ. 51-52 (απόσπασμα) [Η α' έκδοση του βιβλίου έγινε από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα]

The Cardigans - Erase and Rewind

http://www.youtube.com/watch?v=zfDXpnbbtpY

Το χαμόγελο είναι η αρχή της αγάπης

Μητέρα Τερέζα

Ρητά

Ο Εξορκιστής

Κριτική στο cine.gr

Πέτρος Θεοδωρίδης, Έρωτας και Χρόνος

πηγή-φωτό: tvxs

Ποιος είναι ο χρόνος του Έρωτα; Για το φιλόσοφο του μεσοπολέμου Δημήτρη Καπετανάκη ο χρόνος του έρωτα δεν μπορεί να είναι παρά η αιωνιότητα: «ο έρως σαν ορμή προς το απόλυτο, είναι και ορμή προς το αιώνιο. Αιώνια πρέπει να συνδεθούμε με τον ερώμενο, κι αυτό πρέπει να γίνει στην πραγματικότητα, μέσα στον χρόνο της ύπαρξής μας[…] Θέλομε να έχουμε δικό μας αιώνια τον άλλο, γι’ αυτό θέλουμε και τον εαυτό μας αιώνιο».

Η εποχή μας -η νεωτερική και υστερονεωτερική εποχή- είναι βαθιά σημαδεμένη από την ιδέα -ή την ιδεοληψία- του έρωτα ως μιας αφήγησης που καλείται να δώσει νόημα στη ζωή του καθενός μας.

Η ανάδυση της ιδέας του έρωτα συντελέστηκε στην Ευρώπη προς το τέλος του 12ου αιώνα όταν οι τροβαδούροι τραγουδούσαν το απέραντο πάθος τους για μία απρόσιτη αγαπημένη. Σύμφωνα με τον Octavio Paz ο "έρωτας" υπήρξε δημιούργημα μιας ομάδας ποιητών στο πλαίσιο της φεουδαλικής αριστοκρατίας του γαλλικού νότου κατά τον 12ο αιώνα.

Οι Προβηγκιανοί ποιητές χρησιμοποίησαν την έκφραση Fin ‘amors (που σημαίνει έρωτας εξαγνισμένος, εκλεπτυσμένος) και αντιστρέφοντας την παραδοσιακή σχέση των φύλων, ονόμαζαν τις αγαπημένες τους midons (από το meus dominus -κύριέ μου). Ο Fin ‘amors ενείχε χαρακτηριστικά "υπηρεσίας" με τρεις βαθμίδες: «μνηστήρας, ικέτης και δόκιμος». Η "υπηρεσία» άρχιζε με την ενατένιση του σώματος και του προσώπου της αγαπημένης και συνέχιζε, με ένα τελετουργικό μηνυμάτων, ποιημάτων και συναντήσεων. Ο τελικός σκοπός του Fin ‘amors, η ευτυχία, προέκυπτε από την ένωση της ηδονής και της ενατένισης του υλικού και του πνευματικού κόσμου. Ο Octavio Paz αντιμετωπίζει τον ιπποτικό-ρομαντικό έρωτα ως τρόπο ζωής, ως μια τέχνη του ζην και του θνήσκειν ως προνόμιο «αυτών που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει αριστοκρατία της καρδιάς».

Η αντίληψη αυτή του έρωτα ως αφήγησης, απαιτούσε χρόνο και σταθερότητα: ας θυμηθούμε ότι η δεύτερη σημασία του όρου ρομάντζο είναι μυθιστόρημα και ότι τα ερωτικά μυθιστορήματα του 18ου αιώνα ήταν κυρίως επιστολικά. Το γράμμα είναι ο φυσικός χώρος της μυχιότητας, του συναισθήματος και φυσικά η γραφή γραμμάτων συμπύκνωνε τον ερωτισμό της εποχής: ο ερωτισμός της αριστοκρατίας του 18ου αιώνα είναι ένας ερωτισμός της γραφής. Τα γράμματα γεννούν συναισθήματα διαφορετικά από εκείνα που δημιουργούν οι εικόνες και η αμεσότητα της εποχής μας. Η εικόνα, η ερωτική εικόνα (ας πούμε το γυμνό) σε αρπάζει σχεδόν ολοκληρωτικά. Αντίθετα, το γράμμα είναι η μορφή της ηδονής της αναμονής: κατά αρχάς στέλνεται και δεν συναντιέσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον ή την αγαπημένη σου. Όταν φτάσει, δε βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου δεν αντιμετωπίζεις άμεσα τις αντιδράσεις και 3ον και φτάνει... αργά. Όσο αργά έφταναν στην ολοκλήρωση οι τότε ερωτικές σχέσεις. Επιπλέον scripta manent και κάποιος που τότε εξέφραζε τον έρωτά του με την επιστολογραφία ήξερε ενδόμυχα ότι κάθε γράμμα τον δέσμευε για πολύ καιρό. 

Όμως στην εποχή μας η ταχύτητα έχει γίνει εθιστικό ναρκωτικό. Ζούμε σε μια εποχή «όπου το email αντικαθιστά την επιστολογραφία, όπου τα άρθρα στις εφημερίδες γίνονται όλο και μικρότερα, οι εναλλαγές εικόνων στις οθόνες συχνότερες».

Ζούμε στην εποχή της ρευστής νεωτερικότητας και της ρευστής -κατά Ζ. Μπάουμαν- αγάπης όπου η κεντρική μορφή είναι ο άνθρωπος χωρίς μόνιμους, σταθερούς, διαρκείς ανθεκτικούς δεσμούς, που δημιουργεί δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα γρήγορα και δίχως πόνο.

Στην εποχή μας αντί να περιγράφουν την εμπειρία και τις προσδοκίες τους με όρους "σχέσης", οι άνθρωποι κάνουν όλο και συχνότερα λόγο για συνδέσεις και για "δίκτυα". Σε ένα δίκτυο η σύνδεση και η αποσύνδεση είναι επιλογές εξίσου νόμιμες: οι συνδέσεις πραγματοποιούνται όποτε το ζητήσει κανείς και μπορούν να διακοπούν κατά βούληση πολύ πριν αρχίσουν να γίνονται ανυπόφορες. Έτσι οι συνδέσεις είναι "εικονικές σχέσεις". Αντίθετα από τις "πραγματικές σχέσεις", στις εικονικές η είσοδος και η έξοδος είναι εύκολη υπόθεση. Τέτοιες "σχέσεις" μοιάζουν έξυπνες, εύκολες στη χρήση και φιλικές προς τον χρήστη. Στις εικονικές σχέσεις "μπορείς πάντα να πατήσεις διαγραφή". Όταν τρέχεις πάνω σε λεπτό πάγο, η σωτηρία σου είναι η ταχύτητα. Όταν η ποιότητα σε απογοητεύει, αναζητάς συνήθως λύτρωση στην ποσότητα. «Η συνεχής κίνηση στις ερωτικές σχέσεις ήταν κάποτε προνόμιο και επίτευγμα, τώρα γίνεται υποχρέωση και η συνεχής επιτάχυνση, μετατρέπεται σε εξαντλητική αγγαρεία».

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/erotas-kai-xronos

Δείτε και: 

Πέτρος Θεοδωρίδης, Περί έρωτος σήμερα (24-4-2014)

Maurice Blanchot, Ο τελευταίος άνθρωπος

[...]Όταν τον σκέφτομαι, ξέρω ότι ακόμη δεν τον σκέφτομαι. Αναμονή, εγγύτητα και άποπτον της αναμονής, αύξηση που μας κάνει ελάχιστους, καταφάνεια που θωπεύεται μέσα μας και θωπεύει εκεί μέσα την χίμαιρα.

Όχι απών: περιβαλλόμενος από απουσία, περιβάλλοντας μας με το αίσθημα της απουσίας του. [...]

Maurice Blanchot, Ο τελευταίος άνθρωπος, μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1994, σελ.58.

Βασίλης Πολυδούρης

Βασίλης Πολυδούρης

Ο πρώτος προσωπικός υπολογιστής

IBM PC

MS-DOS

FreeDOS

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρωί με τη δροσούλα

ΠΡΩΙ ΜΕ ΤΗ ΔΡΟΣΟΥΛΑ


Πρωί
Κι ακόμη σφυρίζουν όνειρα της νύχτας
Αναπνέω βαθιά το καυσαέριο
Καθώς μ' αρπάζει λεωφορείο για τη δουλειά
Ένα κήτος με καταπίνει
Κι αφού από στάση σε στάση αποτυχαίνει
Να με χωνέψει
Τέλος

         Κάπου κοντά στο τέλος

Με ξερνά

Υποκειμενικά ανένδοτο

Ώριμο ν' αναλάβω την καθημερινή μου

Εργασία

Δηλαδή να σας ληστεύω υπέρ τρίτων

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πάροδος Μοναστηρίου, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 1989, σελ. 7.

Τραγούδια του καλοκαιριού Χ: Simply Red- It's only love

http://www.youtube.com/watch?v=IIF4jYZA27A

Η Νύχτα του Κυνηγού

Η Νύχτα του Κυνηγού

Ρόμπερτ Μίτσαμ

Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι

Κριτική στο cine.gr

Δείτε την ταινία στο archive.org

Ρασομόν

Ρασομόν
Ακίρα Κουροσάβα
Κριτική στο cine.gr
Δείτε την ταινία στο archive.org

Ρήγας Φεραίος

Θούριος

Ίσως το κτήνος είναι εμείς

Ουίλιαμ Γκόλντινγκ

Ρητά
Επίσημο site

Ο άρχοντας των μυγών (βιβλίο)

Ο άρχοντας των μυγών (ταινία 1963)

Ο άρχοντας των μυγών (ταινία 1990)

Είμαστε τυφλοί που δεν βλέπουν κι ας βλέπουν

Ζοζέ Σαραμάγκου

Ρητά

Περί Τυφλότητας

Blindness (ταινία)

Δασκαλογιάννης

Δασκαλογιάννης

Χοντρός και Λιγνός

Σταν Λόρελ

Όλιβερ Χάρντι

Επίσημο website

Alain Badiou, Nicola Truong: Εγκώμιο για τον έρωτα

Ι

[...] Ο έρωτας δεν με οδηγεί “ψηλά”, ούτε, εξάλλου, “χαμηλά”. Είναι μια υπαρξιακή πρόταση: η κατασκευή ενός κόσμου από μια έκκεντρη σκοπιά απέναντι στην απλή ενόρμηση επιβίωσης μου ή στο καλά υπολογισμένο συμφέρον μου. [...]

ΙΙ

[...]Ο έρωτας είναι πάντοτε η δυνατότητα να παρευρεθούμε στη γέννηση του κόσμου. [...]

Alain Badiou, Nicola Truong, Εγκώμιο για τον έρωτα, μετάφραση: Φώτης Σιατίτσας, Δημήτρις Βεργέτης, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013, σελ. 35-36.

Ρόρυ Γκάλαχερ

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ: ΠΟΙΑ ΟΜΑΔΑ ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2014;

Μπορείτε να δώσετε τα προγνωστικά σας για το Μουντιάλ που ξεκίνησε χτες στη Βραζιλία παίρνοντας μέρος στην ψηφοφορία που θα βρείτε στη δεξιά πλευρά του ιστολογίου. Η ψηφοφορία διεξάγεται με τη συνεργασία του ιστολογίου ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ (η ψηφοφορία τρέχει και εκεί) και θα διαρκέσει μια εβδομάδα.

Να επισημάνουμε επίσης, ότι μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ψηφοφορία που ξεκίνησε προ ημερών στο ιστολόγιο Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ (κλικ εδώ).

Πέτρος Θεοδωρίδης, Περί έρωτος σήμερα (24-4-2014)

http://www.youtube.com/watch?v=Qa61hf6Dhuk

ΠΕΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ: ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ (Θεσσαλονίκη 24-4-2014)

Μουσική παρέμβαση:  Β. Βέτσος

Πάμπλο Πικάσο

Πάμπλο Πικάσο

Βιογραφία και Έργα

Ρητά

Πέτρος Θεοδωρίδης, καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

νιώθουμε την αλήθεια μας κι ως τα βαθιά Πονάμε

Ύστερα βυθιζόμαστε στου ύπνου μας τη Λήθη

σκεπάζουν την αλήθεια μας ,των όνειρων οι μύθοι

***

καμιά φορά στα ξαφνικά ,ραγίζει η καρδιά μας

και τρέχει ο νους ανήσυχος και παει στα παιδιά μας

δεν είναι τα μελλούμενα που μας ανησυχούνε

είναι που τα παιδάκια μας ,ψάχνουνε να μας βρούνε

***

Τα βλέπουμε , χαθήκανε στο Μέλλοντος τα δάση

το στοίχημα που βάλαμε - το ξέρω -έχουμε χάσει

αυτά ειν'οι Οιδίποδες με πληγωμένα Πόδια

και κάθε τόσο τους ζητούν , στο Μέλλον τους, διόδια

***

ας ήταν να γυρίζαμε , του Ρολογιού τους δείχτες

φαίνεται αμαρτησαμε , γίναμε αιμομίχτες

και ίσως να δαγκώσαμε του Σατανά το Μήλο

θεέ μου πόσο θα θελα να είχα ένα Φίλο

***

Θέ μου μας καταράστηκαν σαν την Γενιά του Κάιν

κι οι Γερμανοί μας νίκησαν με το σκληρό τους Νάιν

***

Ας ήταν ένα Όνειρο ετούτος ο Εφιάλτης

ο Χρόνος είναι,μέσα μας ο πιο μεγάλος άλτης

ας ήταν να μη νύχτωνε , αυτό εδώ το δείλι

ας ήταν να με φιλαγαν τα δυο γλυκά σου Χείλη

Πέτρος Π. Θεοδωρίδης

http://www.youtube.com/watch?v=0NH-5KWNkqA

Γιάννης Αγγελάκας, Γλέντι

http://www.youtube.com/watch?v=CHIxJuFpR5I

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ- ΓΛΕΝΤΙ
ΣΤΙΧΟΙ-ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
ΔΙΣΚΟΣ: Η ΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΗΦΟΡΑ (2013)

Μέθυσα γυρεύοντας να πιω
και χόρτασα προσμένοντας να φάω
και χόρεψα εν’ ακίνητο χορό
μ’ ένα κορίτσι παγωμένο και στεγνό.

Ωραίο είναι το γλέντι σας
δε λέω καλά περνάω
ωραίο είναι το γλέντι σας
κι ας μη πολυμιλάω.
Ωραίο είναι το γλέντι σας
δε λέω καλά περνάω
ωραίο είναι το γλέντι σας
μα τώρα λέω να πάω.

Ένας με ρώτησε αν έφερα παλτό
και αν αντέχω στη βλακεία και στο κρύο
γελούσε κι έκανα πως γέλαγα κι εγώ
να μη φανεί πως δεν κατάλαβα τ’ αστείο.

Ωραίο είναι το γλέντι σας
δε λέω καλά περνάω
ωραίο είναι το γλέντι σας
κι ας μη πολυμιλάω.
Ωραίο είναι το γλέντι σας
δε λέω καλά περνάω
ωραίο είναι το γλέντι σας
μα τώρα λέω να πάω...

[πηγή στίχων]

Μην κλαις γιατί τελείωσε. Χαμογέλα γιατί συνέβη.

Dr. Seuss

Ρητά

H φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας

Λουίς Μπουνιουέλ

Ο ανδαλουσιανός σκύλος

Το πρωτόκολλο του Κιότο

Διεθνής συμφωνία για την αντιμετώπιση του φαινόμενου του θερμοκηπίου. Διαβάστε:

Βικιπαίδεια

WWF Ελλάδα

GreenPeace Ελλάδα

Αλγόριθμοι και η γλώσσα Pascal

Niklaus Wirth

Αλγόριθμος

Η γλώσσα προγραμματισμού Pascal

Free Pascal

Μπομπ Μάρλεϊ

Μπομπ Μάρλεϊ

Ρητά

Ανδρέας Αργυρόπουλος, Χριστιανική ριζοσπαστικότητα και Αριστερά

πηγή: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

& 

 http://e-theologia.blogspot.gr/2014/01/blog-post_26.html

 

«Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του Κλήρου που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη»

Άρης Βελουχιώτης

«Η δική μας επανάσταση σφύζει από χριστιανικά ιδεώδη… η Επανάσταση και ο Χριστιανισμός δεν είναι δύο πράγματα αντίθετα»

Ντανιέλ Ορτέγκα

Ποιος θα περίμενε μια καρναβαλική εκδήλωση να επαναφέρει τον προβληματισμό για τη σχέση της Αριστεράς με τη θρησκεία; Κείμενα, σχόλια, παρεμβάσεις δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο, άλλοτε συνεισφέροντας σε έναν ουσιαστικό διάλογο και άλλοτε προκαλώντας θλίψη, αφού επιβεβαίωναν για ακόμη μια φορά ότι η πατρίδα μας είναι ο τόπος των «παράλληλων μονολόγων».

Εντύπωση μας προκάλεσε ο δογματισμός ορισμένων αριστερών, υπερασπιστών «της μαχόμενης αθεΐας και του αντικληρικαλισμού», η επιθετικότητα τους σε ό,τι θυμίζει «θρησκεία» . Πιστεύαμε ότι οι εποχές των γενικεύσεων, του «άσπρου-μαύρου», των διαχωριστικών γραμμών και της «ιδεολογικής καθαρότητας» είχαν παρέλθει προ πολλού. Την κριτική τους στα ιστορικά λάθη του Χριστιανισμού την κατανοώ και προσυπογράφω. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπήρξαν εποχές που ο Χριστιανισμός έπαψε να είναι η θρησκεία του Σταυρού και των Σταυρωμένων και ταυτίστηκε με τους Σταυρωτές (Ν. Μπερδιάεφ).

Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ιεράρχες στις μέρες μας απόλυτα ασυνεπείς έναντι του Ευαγγελικού μηνύματος για αγάπη, ελευθερία και δικαιοσύνη, ιεράρχες υπεύθυνοι για τον εκφυλισμό της χριστιανικής πίστης. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να φθάνουμε στο σημείο της άρνησης ακόμη και του στοιχειώδους σεβασμού της θρησκευτικής πίστης των λαϊκών μαζών, της χρησιμοποίησης αναληθών πληροφοριών για τεκμηρίωση των απόψεων μας (π.χ. τα επαναστατικά κινήματα της Λατ. Αμερικής δεν είχαν καμιά σχέση με τη χριστιανική πίστη) αλλά και της δημοσιοποίησης παρεμβάσεων προσβλητικών για το θρησκευτικό βίωμα των πιστών. Το τελευταίο, μάλιστα, μου έφερε στο νου τη θέση του Λένιν. Κάποτε, αναφερόμενος στους θρησκευόμενους εργάτες που ήταν μέλη του κόμματος τόνιζε: «Είμαστε ανεπιφύλακτα ενάντια στην παραμικρή προσβολή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων». (Άπαντα,τ. 17,σελ.422 Ρωσ. Εκδ.).

Το ερώτημα είναι απλό και σαφές. Μπορούμε να κάνουμε πολιτική, να σχεδιάζουμε το μέλλον αγνοώντας τα ιστορικά δεδομένα και τη σύγχρονη πραγματικότητα, όταν μάλιστα επικαλούμαστε διαρκώς την επιστημονικότητα και τον ορθολογισμό; Μπορούμε να μιλάμε απαξιωτικά για τη δυναμική των πολιτικοποιημένων χριστιανών και τη συμβολή τους στην κοινωνική αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες όταν η διεθνής βιβλιογραφία μιλάει για το αντίθετο;

Το Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της πρώην ΕΣΣΔ σε έκδοση του για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα το 1974 αναφέρει: «Ένα από τα αξιοσημείωτα φαινόμενα του καιρού μας είναι η προσχώρηση πλατιών μαζών θρησκευόμενων στον αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό αγώνα…».

Είναι δυνατόν να αγνοούμε ή να κάνουμε ότι αγνοούμε την εμπειρία της Λατινικής Αμερικής; Ξεχνάμε ότι στην επαναστατική κυβέρνηση των Σαντινίστας συμμετείχαν επιφανείς κληρικοί (Ερνέστο Καρντενάλ, Μιγκέλ Ντ Εσκότο, Φερνάντο Καρντενάλ); Ξεχνάμε τη θυσία του αντάρτη παπά Καμίλο Τόρες, ηγέτη του λαϊκού κινήματος της Κολομβίας; Τη δράση του Χέλντερ Καμάρα και των συνοδοιπόρων του στη Βραζιλία; Τη δολοφονία του αρχιεπισκόπου των φτωχών και ανυπεράσπιστων στο Σαλβαντόρ, Όσκαρ Ρομέρο; Το θεολόγο Φερνάντο Λούγκο, τον άνθρωπο που ηγήθηκε του κινήματος για την ανατροπή της παραγουανής δικτατορίας; Τον Σάμουελ Ρουίς, επίσκοπο των φτωχών Ινδιάνων, υποστηρικτή των Ζαπατίστας και συνεργάτη του Μάρκος; Τον Τσάβες και τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα; Τον π. Αριστίντ στην Αϊτή, τους χριστιανο-σοσιαλιστές στη Χιλή; Τους χιλιάδες μοναχούς και μοναχές, θεολόγους, κληρικούς κατηχητές και κατηχήτριες που διώχθηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τα όργανα των δικτατόρων;

Δεν θα επεκταθώ λεπτομερώς στην εμπειρία της ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης των χριστιανών στις άλλες ηπείρους και τη συμμετοχή τους σε κινήματα με μεγάλη ή μικρότερη εμβέλεια, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ -έστω επιγραμματικά- στη συμβολή της «Μαύρης Θεολογίας» στον αγώνα των έγχρωμων αδελφών μας σε Αφρική και Β. Αμερική, καθώς επίσης και στη μαχητική πολιτική δράση των χριστιανών της Ν. Α. Ασίας που σέρνονταν κατά εκατοντάδες, κληρικοί και λαϊκοί, στις φυλακές της Ν. Κορέας και των Φιλιππίνων.

Κλείνω θυμίζοντας στους φίλους της «αριστερής μαχητικής αθεΐας» ότι τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής στην πατρίδα μας, στο ΕΑΜ συμμετείχαν χιλιάδες ιερείς και περισσότεροι από 10 επίσκοποι, μερικοί από τους οποίους είχαν ηγετικό ρόλο μέσα στην οργάνωση (Διονύσιος Μηθύμνης, Ειρηναίος Σάμου, Ιωακείμ Κοζάνης, Αντώνιος Ηλείας κ. ά.). Τέλος, οφείλω να μνημονεύσω την αντιδικτατορική δράση (1967-’74) των χριστιανοσοσιαλιστών της Χριστιανικής Δημοκρατίας του Ν. Ψαρουδάκη αλλά και σπουδαίων κληρικών όπως ο π. Γιώργης Πυρουνάκης, ο παπα-Γαβαλάς κ.ά.

Αναρωτιέμαι πώς ένας αριστερός μπορεί να αγνοεί τόσο σημαντικές πλευρές στην ιστορία του λαϊκού κινήματος που τις έγραψαν χριστιανοί. Αν το κίνημα πρέπει να ξαναγράψει Ιστορία και να προχωρήσει μπροστά, πρέπει να επωφεληθεί από την ιστορική πείρα και να απλώσει το χέρι σε συμμαχίες κι όχι να πορεύεται με γνώμονα την αλαζονεία της πρωτοπορίας και το δογματισμό που έκλεισε την επανάσταση στη μούχλα των κομματικών γραφείων και τελικά την οδήγησε στην απαξίωση.

* Ο Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος είναι Σχολικός Σύμβουλος θεολόγων και το παραπάνω κείμενο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»  25/1/2014

Γ. ΜΗΤΣΑΚΗΣ-Ι.ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ (1947)

http://www.youtube.com/watch?v=qyty1slhV7k

ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ
Στίχοι-Μουσική: Γ. Μητσάκης
Τραγούδι: Γ. Μητσάκης-Ι. Γεωργακοπούλου
 
Η νύχτα είναι παγερή
και λιγοψιχαλίζει
κι απ' την απέναντι γωνιά,
το καπηλειό, το καπηλειό φωτίζει.

Κι ένας απένταρος μπεκρής,
έξω απ' το ταβερνάκι,
συλλογισμένος κάθεται,
στο χαμηλό, στο χαμηλό πορτάκι.

Θέλει να μπει κι αυτός εκεί,
ν' αρχίσει και να πίνει,
μα είναι φτωχό το καπηλειό
και βερεσέ, και βερεσέ δεν δίνει.

Ο κύβος ερρίφθη

Στις 10 Ιανουαρίου του 49 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας "διέβη τον Ρουβίκωνα", λέγοντας την ιστορική έκφραση "ο κύβος ερρίφθη".

Γκαίτε, Όταν η συμπάθεια σβήνει...(δύο στοχασμοί)

36

Όταν η συμπάθεια σβήνει, σβήνει και η μνήμη.

37

Ο άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί ποτέ πόσο ανθρωπομορφικός είναι.

Γκαίτε, Επιλογή από τα Maximen und Reflexionen, μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, Κλάους Μπέτσεν, δ' έκδοση, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2007, σελ.28.

Κάποτε στη Δύση

Σέρτζιο Λεόνε

Σπαγκέτι Γουέστερν